Philadelphia

Yes! De toestemming om 25 of 28 augustus mijn eindpresentatie te geven is binnen: de presentatie voor het beoordelingscomité in Eindhoven (via video conferencing) ging goed! Ik hoef alleen nog wat zaken in mijn verslag aan te passen, en dan kan ik mijn ontslag als 'junior employee' van de faculteit indienen (ik hoop nog op een gouden handdruk).
En volgende week dinsdag en woensdag ben ik alweer even in Nederland, hopelijk lang genoeg om alvast een aantal van jullie weer te zien. Maar eerst nog even een update over mijn weekend in Philly, want er valt weer heel wat te vertellen.

Op vrijdag ging ik op stap met Elford. Elford zat naast me in de trein van Pittsburgh naar Philadelphia, een bedachtzame oude therapeut van een Caribisch eilandje die op weg terug was van een lange, moeilijke reis, een reis die hem langs een aantal existentiële dilemma's had gevoerd. En daar moest ik, als vertegenwoordiger van de Dutch liberties, natuurlijk ook aan bloot worden gesteld, ondanks het feit dat de trein om 7 uur 's ochtends het station verliet en het de avond daarvoor 1 uur was geworden, op een aantal pitchers goedkope aangelengde Amerikaanse bocht. Het werd een open gesprek waarbij Elford tussendoor minutenlang in overpeinzingen was verzonken voordat hij me weer een ongemakkelijke vraag voorlegde, en toen we na 8 uur via Rousseau en religie bij de vraagstukken rond de individuele en maatschappelijke vrijheden waren aangeland (en de trein in Philadelphia), waren we nog lang niet uitgepraat. En dus nam Elford de tijd om me de stad te laten zien, van de overdekte Reading Terminal Market waar alle Amish meisjes hun verse waar slijten (ik zou toch zweren dat er ééntje mascara op had), tot de gebroken Liberty Bell en Independence Hall, symbolen van de vrijheden die hij vreesde, om te eindigen bij het zonnige uitzicht over New Jersey aan de overkant van de Delaware rivier. Als je met een donkere meneer op stap bent merk je ook ineens dat veel African Americans elkaar nog spontaan op straat groeten, ook al kennen ze elkaar niet.
Een aantal wijsheden en onzekerheden rijker nam ik afscheid bij het schitterende oude stadhuis, om in de lange winkelstraat Walnut Street mijn kapitalistische vrijheden uit te oefenen.
Even na zonsondergang, na een busreis van drie kwartier door voornamelijk zwarte volkswijken met grote muurschilderingen van rappers en R&B sterren, kwam ik aan bij de halte vanwaar je naar het hostel kon lopen. Onder de stenen brug door, langs de manege en aan het einde van de weg met alle vuurvliegjes kwam ik aan bij het midden van het bos, bij het oude mansion waarin zich het hostel bevond (zie de foto's op hyves). Het was precies waar ik even aan toe was: krakende houten vloeren, portretten van koude kak uit vergane tijden, en oorstoelen en sofa's waarin je heerlijk wegzakte bij het volgen van de film op het gigantische flatscreen - dat dan weer wel.

De volgende dag via een shortcut midden door het bos, weer drie kwartier met de bus, anderhalf uur met een andere bus, om uit te komen bij de bestemming voor die dag: King of Prussia Mall, de grootste shopping mall in de States! Met een vloeroppervlak van bijna acht keer de Heuvelgalerie en meer dan twintig keer de Driehoek, twee Starbucksen en drie Auntie Anne's Pretzels, en bovendien in een staat zonder tax op kleding, voor mij ongeveer hetzelfde als Graceland voor Elvis fans. Helaas waren de beste koopjes in mijn maat - 75% korting op de hele Levi's collectie - al weg, maar desalniettemin ben ik toch weer goed geslaagd. Aan het eind van de dag kon ik het niet laten om nog even de Gayborhood te verkennen en een openlucht gospelconcert mee te pikken, om uiteindelijk te belanden tussen de hiphop kledingwinkels en voodoozaken in de zwarte winkelstraat South Street.

Op zondag ging de trein naar Pittsburgh al om kwart voor 1 's middags, maar dat weerhield me er niet van om als een echte Hollander even voor 10 uur klaar te staan bij de ingang van het Philadelphia Art Museum voor de opening van Pay What You Wish Sunday. Ik heb Rocky nog nooit gezien, maar door het gedrag van alle toeristen weet ik nu dat Sylvester Stallone waarschijnlijk ergens in die film bovenaan de trappen van het museum staat te springen met zijn armen in de lucht.
Het museum zelf was weer zeer de moeite waard, met Middeleeuwse Duitse ridder- en paardenharnassen en Hollandse wandtegeltjes, die volgens de museumbeschrijving te maken hadden met ons 'Dutch patriotism'. Waarschijnlijk zijn er onderweg over de Atlantische oceaan ergens een Nederlands en een Amerikaans begrip omgewisseld.
Verder kwam ik erachter dat de originele Nude descending a staircase nu dus kennelijk in het museum in Philadelphia hangt, net als een Zonnebloem van Van Gogh en een aantal onvermijdelijke Mondriaans, Willem de Koonings, Jackson Pollocks en Mark Rothko's.
In een pijpenstelend Pittsburgh had ik die avond toevallig dezelfde bus naar Oakland als Marcel, een Electrotechniek-student van de UT die ik bij het voetbal kijken al ontmoet had. Afgesproken om terug in Nederland een keer weer samen een biertje te drinken - Grolsch van de tap of uit een beugelfles smaakt toch anders hier -, want doordat hij dinsdagavond niet bij het afscheidsfeest van Matthijs kon zijn was dat uiteindelijk onze laatste ontmoeting in Pittsburgh.

En nu is het afronden, opruimen en inpakken dus begonnen. Ik ben nog snel even de laatste bezienswaardigheden aan het bekijken: vandaag de Botanische tuinen met belachelijke plastic flamingo's, morgen het kleine museum voor moderne kunst in downtown, en vrijdag natuurlijk Independence Day. Om het af te leren komt er dan nog één post vanuit Nederland, maar daarna zijn jullie weer aan de beurt!

Tot heel erg binnenkort!